Anoreksja.

Anoreksja to zaburzenie odżywiania polegające na panicznym lęku przed przybraniem na wadze oraz wstrętem do jedzenia.

Głównymi ofiarami zaburzeń odżywiania są osoby pomiędzy 12.-14. i 18.-21. rokiem życia. W tym właśnie czasie występuje duża aktywność hormonalna, intensywny rozwój fizyczny, ale kształtuje się również tożsamość psychoseksualna. Niekiedy takowym zmianom towarzyszy tak zwany 'bunt młodzieńczy'. Następuje bunt przeciwko rodzicom, szkole, kościołowi. Większą uwagę zaczyna przykuwać wygląd i figura.

Występuje w tym czasie duża aktywność hormonalna, intensywny rozwój fizyczny, ale też wzrost zainteresowań i rozwój myślenia abstrakcyjnego. Narasta proces indywidualizacji i separacji, kształtuje się tożsamość psychoseksualna.


    

Przyczyny anoreksji:

Zaburzone postrzeganie obrazu własnego ciała – chorzy nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo są wyniszczeni, nie widzą swojej chudości.

Niezadowolenie z figury – prowadzi do obsesyjnego myślenia o jedzeniu i strachu przed przybraniem na wadze, co powoduje stosowanie diet odchudzających zwiększających ryzyko zaburzeń jedzenia.

Przekonanie, że szczupła sylwetka jest pomocą w życiu – wiele nastolatek jest przekonanych, że ładna figura pomoże im zdobyć dobrą pracę, znaleźć chłopaka, zapewni sympatię rówieśników oraz pozycję w rodzinie.

Negatywny stosunek do dojrzewania – dziewczęta cierpiące na anoreksję unikają kontaktu z innymi osobami, zwłaszcza z chłopcami. Zaprzeczają własnej seksualności. Często towarzyszy temu poczucie niepewności własnej atrakcyjności.

Lęk przed “dorosłością” – część kobiet cierpiących z powodu anoreksji boi się dojrzałości fizycznej i psychicznej. W wyniku unikania jedzenia sylwetka pozostaje podobna do dziecka przed okresem pokwitania, miesiączka nie pojawia się lub zanika.

Niska samoocena i brak wiary w siebie – osoby chore są solidne, koncentrują się na nauce, cechuje je duża potrzeba sukcesu, ale także niepewność, lęk przed niepowodzeniami, nadmierny krytycyzm wobec siebie.

               

Zaburzenia w przyjmowaniu pokarmów rozwijają się wtedy, gdy jedzenie i masa ciała stają się obsesją niezaspokojonych potrzeb psychicznych. Koncentracja na jedzeniu może być: oznaką miłości, oznaką więzi, może być pocieszeniem lub przyjemnością lub rozrywką. Jeżeli dziewczyna wzrasta słysząc dookoła i przyjmując za dobrą monetę, że jedynie jako osoba szczupła będzie atrakcyjna, szczęśliwa i akceptowana, to jej potrzeby emocjonalne łatwo mogą zostać zniekształcone.

        

U pewnej liczby pacjentów z anoreksją stwierdza się okresy żarłoczności zwane epizodami bulimicznymi. Przeplatają oni czas stosowania ścisłej diety z okresami nadmiernego objadania się, prawdopodobnie dlatego, że ich organizm reaguje zmianami fizjologicznymi na brak pożywienia. Jeżeli żarłoczność nie występuje naprzemiennie z anoreksją, to tę chorobę nazywamy bulimią.


                

Główne symptomy anoreksji:

Strata na wadze w krótkim czasie,

gdy tylko osiąga wymarzoną wagę, znowu ustanawia sobie następny próg,

narzekanie, że jest się gruba, chociaż jest chuda jak patyk,

nie przyznaje się do uczucia głodu, choć je bardzo mało,

spędza dużo czasu w samotności i woli być sama,

obsesja na punkcie ćwiczeń fizycznych,

zatrzymanie miesiączki,

wygląda na coraz bardziej nieszczęśliwą i przygnębioną,

szczególny zapał do nauki.

               

Zaburzenia te mogą być leczone , a ich rozwój można powstrzymać, pod warunkiem, że przestanie się je traktować przede wszystkim w kategoriach wagi ciała i ilości zjadanego pożywienia, a więcej czasu poświęci się uczuciom młodego człowieka. Rodzice powinni zmienić swoje stosunki z dzieckiem tak, aby poczuło, że samo kieruje swoim życiem i może wyrażać swoje uczucia w inny sposób niż poprzez jedzenie.

Wyodrębniono pięć cech charakterystycznych dla rodzin, w których rozwinęła się anoreksja: usidlenie, nadopiekuńczość, sztywność, unikanie i nie rozwiązywanie konfliktów, wciągnięcie w konflikt między rodzicami.

Pierwszym krokiem dla rodziców musi być szukanie pomocy u specjalisty, najszybciej jak to jest możliwe (lekarz rodzinny, pediatra, psycholog, terapeuta).

Rodzice wspólnie powinni powiedzieć dziecku, że powinno pójść do lekarza czy terapeuty. Muszą się przy tym wykazać żelazną konsekwencją i stanowczością. Musza jasno powiedzieć dziecku, że są przeciwni danemu zachowaniu czy postępowaniu a nie samemu dziecku. Muszą okazać dziecku miłość i wsparcie aby nie miało ono wątpliwości, że go nie odrzucają, ale potępiają to co robi. Z dzieckiem należy rozmawiać wprost bez oskarżeń i obwiniania. Należy mu powiedzieć, że martwicie się o nie i nie możecie przechodzić obojętnie obok tego co widzicie. Nie oceniajcie przy tym uczuć dziecka. Bądźcie dla niego dobrym przyjacielem, który wspiera ale może powiedzieć, że nie zgadza się z negatywnymi zachowaniami dziecka.